Vier maanden. Wat een tijd. Het zat er natuurlijk al een tijdje aan te komen, maar halverwege mei was het dan zo ver. De ultieme droom van Hanjo en Marjon om voor langere tijd weg te zijn met zeilboot. En het liefst in een warm klimaat. Natuurlijk was direct het plan voor mij en Denise om in ieder geval één, maar wellicht wel vaker, naar een kustplaats af te reizen waar de Passion zich op dat moment zou bevinden. Maar als een boot zich laat varen door de wind, is het lastig plannen en met de drukke master van Denise en de vele FootGolf toernooien in het buitenland van mij was het er na bijna twee maanden nog niet van gekomen. Tot maandag 24 juli.

03.00 uur op Schiphol, voor de Easyjet vlucht van 05.00 uur naar Malaga. Een gebroken nacht, maar op deze manier konden we gezamenlijk met onze medepassagiers Huub en Monique mee rijden die vanaf het vliegveld van Malaga een auto hadden gehuurd om naar de kustplaats Motril te rijden. Perfecte combinatie. Zo konden wij namelijk onze vakantie van 12 dagen met z’n tweetjes starten door met de Ford het binnenland in- en langs de kust te trekken en konden Huub en Monique op de boot stappen om in de korte tijd dat zij er waren zo veel mogelijk uren op de boot door te brengen. En op deze manier bleef de auto ook bij de boot in de buurt, aangezien wij vanzelfsprekend terugkeerden naar de haven waar de boot na een aantal uren varen was beland.

 

Tijdens deze eerste dagen hebben wij dus, behalve ontbijten, lunchen en slapen, niet heel veel tijd op de boot doorgebracht. De maandag bleek voor ons een mooie gelegenheid te zijn om via de Sierra Nevada naar Granada te gaan. Een mooie, warme, Spaanse stad bekend van de Alhambra; een gigantisch historisch paleis vol overblijfselen van zowel de Moorse als katholieke cultuur. Zonder enig plan en met een eigentijdse stadskaart – onze ‘kaarten’ op de iPhone – hebben we prima maar vermoeiend gewandeld door de straten van Granada. Op onze kaart leek in de verte een mooi en groot park ons de moeite waard, waardoor we redelijk doelgericht die kant op trokken. Steeds steiler en steeds rustiger, maar ook nog steeds overtuigd van het park en inmiddels ook het mooie uitzicht wat deze zware tocht die langzaam naar boven bleek te lopen ons zou gaan opleveren. Zonder enig idee bleken we na een intensief uurtje te zijn aangekomen bij de hoek van het park, wat één van de delen van het gigantische slot van Alhambra bleek te zijn.

 

Na ons flesje water tot op de laatste druppel te hebben omgekeerd en uiteraard te hebben genoten van het paleis en het uitzicht over de stad, begon de tocht naar beneden weer. Dat ging overigens beduidend sneller. Na een korte stop en een lekker verse jus, op zoek naar de auto om linea recta naar de volgende havenstop van de Passion te rijden; Almerimar.

Na een verfrissende duik in de haven naast de boot, zijn we op aanraden van de marinero in een tapas tentje in de haven beland. Maar al snel werd duidelijk dat het op één grote deceptie uit zou lopen als we niet heel gauw na het eerste drankje weg zouden gaan. Van de 20 tapas op de kaart hadden ze er misschien vier. Dan ben je, zeker bij Hanjo, aan het verkeerde adres en snap je als tapasrestaurant niet helemaal waar je mee bezig bent. Gelukkig werd er via Tripadvisor ergens achteraf een ander tapasbarretje gevonden, waar we met z’n zessen heerlijk hebben zitten smullen en de avond toch nog voldaan en tevreden af konden sluiten.

 

De volgende dag was wat ons betreft een wat minder spannend avontuur met de auto. Van Almerimar via de wegen tussen de ellendige hoeveelheid kassen die dit gebied kent door, aangekomen in Roquetas de Mar waar we na een bezoekje aan Castillo de Santa Ana binnen het uur weer weg waren om door te rijden naar de volgende bootbestemming; Aguadulce. Waar we de Passion in Almerimar nog uitzwaaiden, konden we ze in dit leuke en rustige kustplaatsje dus ook weer gezellig ontvangen. Ook hier weer in een lokaal aanbevolen en door TL verlicht restaurantje wezen eten, waar ze overigens wel weer uitstekende tapas wisten te serveren.

 

Woensdag werd gebruikt om de kapotte ankerlier te repareren, waar Huub en Hanjo elkaar klaarblijkelijk goed wisten te vinden. Ik ging als chauffeur met de dames op pad naar Almería, waar de eigenlijk enige toereikende supermarkt zich bevond; de Lidl. De rit bracht ons langs een mooie kustweg en de wat drukkere stad bij de upcoming supermarkt, waar de flessen frisdrank en spullen voor de barbecue van die avond werden ingeslagen. Eenmaal teruggekomen bij de boot, waren de monteurs helaas nog steeds druk, zochten Marjon en Monique de schaduw op en doken Denise en ik zo snel mogelijk de zee in. Tegen de avond en na het verplaatsen van de boot naar een andere ligplaats in de haven, kon de ‘barbecue’ op de inductie kookplaat beginnen. Het bleek een heerlijke avond te worden met onder andere de viering van een plaatselijke feestdag en wat zwerfkatjes die van ons voedselafval genoten.De nacht brachten Denise en ik door op het dek, waar we heerlijk onder de sterrenhemel hebben geslapen. Helaas betekende het aanbreken van de ochtend alweer het einde van de paar dagen van Huub en Monique, die rond 07.15 uur richting het vliegveld van Malaga moesten vertrekken. Ik heb intens genoten van het intens genieten van de medegasten en hoop dat ze nog lang (hebben) kunnen teren op deze paar dagen aan boord van de Passion. Wij gaan dat ook zeker de komende week nog doen.