El Arenal

Na een “hobbelige” nacht met veel deining en een huurboot met Engelse jongens die naast ons lag waarvan het anker niet goed hield, zijn we naar de overkant van de baai gevaren. Omdat Claudia ’s middags zou aankomen op de airport leek het ons handig om daar in de buurt de boot te ankeren. We vonden weer een leuke baai bij El Arenal met een klein strandje 10 minuten van de luchthaven met de taxi dus dat was een prima plek. Er was in de baai een EK zeilwedstrijd van Optimisten waaraan meer dan 100 boten mee deden. De kinderen waren lekker fanatiek bezig, heel leuk om te zien en zo dichtbij onze boot. Wij hebben nog een aantal keren gezwommen en de achterkajuit gereed gemaakt voor onze opvarende. Nog even wat boodschappen gedaan en toen was Claudia gearriveerd op het strandje waar Hanjo haar met de dinghy heeft opgehaald. Lekker aan boord gegeten en met elkaar bijgepraat.

Coloni de Saint Jordi

De volgende ochtend was het een drukte van belang op het strand van de baai. Er stonden honderden mensen met badmutsen op klaar om aan een openwater zwemwedstrijd mee te doen. Met grote boeien was een lang traject langs de kust uitgezet. Er waren twee starts de echte wedstrijdzwemmers en later de mensen die recreatief meededen. Het was goed georganiseerd met verschillende boten om de zwemmers te volgen en op een aantal plekken waren Suppers (Stand-up Paddlers) die ook oplettend waren. Het begin van de wedstrijd was voor ons heel leuk om te kijken maar ze gingen ook verder de kaap om en toen konden we het niet meer volgen. Onze volgende bestemming was een lagoon waar we goed konden ankeren. Dat was het natuurpark en de zoutwinning bassins bij Colonie de Saint Jordi. Een prachtige baai met het natuurpark erachter en een prima plek om te zwemmen. ’s Avonds hebben we in het stadje gegeten. Het bleek een echte Duitse toeristenplaats te zijn waar we heerlijke tapas hebben gegeten. De zoutwinningbassins hebben we daar ook gezien en zij dateren volgens onze havenpilot al uit de Romeinse tijd. Dus eigenlijk best bijzonder dat er ook nu nog steeds zout wordt gewonnen op deze plek.

Porto Petro

Weer genoten van een mooie zeiltocht langs de kust waar op veel plekken ook prachtige huizen gebouwd zijn. We hebben gekeken bij een aantal Cala (inhammen in de kust) binnen of er leuke plekken waren om te ankeren maar het merendeel was of te klein, al redelijk vol of bood te weinig beschutting tegen de golven. Tot wij Porto Petro binnen kwamen en we een aantal vrije moorings zagen. Direct de havenmeester aangeroepen en snel daarna kwamen de Marineros met een bootje om ons te helpen bij het aanleggen. We kregen een prachtige plek met uitzicht op een kleine baai en aan de kant waren hele mooie rotsen waarop leuke huizen waren gebouwd. Een aantal van deze villa’s hadden zelfs gezellige zitjes in op de rotsen gemaakt waar ook zwemtrapjes bij waren. Dus de bewoners konden lekker een duik in het water nemen. Dat hebben wij ook direct gedaan en samen met Claudia ben ik naar het strandje gezwommen. Er waren weinig mensen op het strand, we zijn daar even gebleven en Hanjo kwam met de dinghy langs om te vragen of we mee gingen naar een ander strandje in de baai. Ook daar hebben we even rondgekeken en later zijn we met ons “pontje” naar het dorp, waar ook de jachthaven was, gevaren. Er waren genoeg restaurants en gezellige terrassen om daar ’s avonds te gaan eten. We hebben bij een aanbevolen restaurant alvast gereserveerd zodat we zeker waren van een smaakvolle paella waar het restaurant om bekend staat. Ons ankerlicht was niet betrouwbaar dus heeft Hanjo een extra lampje aan een stag bevestigd zodat we de boot bij de terugtocht uit het restaurant weer gemakkelijk konden vinden. Het is in dit soort Calas namelijk echt donker als de zon onder is.

Porto Colom

Eindelijk weer een jachthaven in plaats van een ankerplek. De mogelijkheid om van de boot in één stap op de kant te komen is af en toe heel prettig. De boten worden naast elkaar op de steiger afgemeerd en in het water ligt een mooring lijn die vanaf de kant naar een groot betonnen blok in het water loopt. Als je met de boot aankomt staat er meestal wel iemand van de haven op de kant om je te helpen. Bij aankomst geef je de achter landvasten aan de Marineros en daarna pak je de mooringlijn met een pikhaak uit het water en moet je naar voren lopen om de lijn vast te maken aan de boot. Dat is altijd een smerig klusje omdat deze lijnen vaak vol zand en modder zitten waardoor je handen en vaak ook de zijkant van de boot vies worden. Toch wordt deze manier van afmeren vrijwel altijd gebruikt en bij sommige havens moet je aan beide kanten een mooringlijn oppakken. Helaas was het water in de haven toch wel vervuild doordat er ook een tankstation op de steiger naast ons was. Dus geen mogelijkheid om hier te zwemmen. En als je bedenkt dat alle boten ook hun toiletten lozen in de baai dan is zwemmen ineens helemaal geen optie meer. Toevallig was het maandag “wasdag” en ik had de afgelopen weken wel met de hand gewassen en de rest opgespaard dus een bezoek aan de wasserette was geen overbodige luxe. Gelukkig konden we daar goed terecht en onze garderobe, lakens en handdoeken zijn weer heerlijk fris. En terwijl we aan het wachten waren tot de machines hun werk hadden gedaan, hebben Claudia en ik genoten van een glas Sangria op een terras vlakbij de wasserette met uit zicht over de baai en de haven. Hoe gezellig is dat! Hanjo kwam ook nog even langs om met ons te proosten. Daarna hebben we het centrum nog even bekeken, mooie boulevard en veel pijn- en palmbomen maar heel weinig winkels dus waren we al snel weer terug in de haven. Aan het eind van de middag kwam er een charterboot binnen die door een verkeerde manoeuvre de mooringlijn in de schroef kreeg. Met een mes is de lijn door een van de opvarenden door gesneden en net voordat het donker was lagen ze gelukkig afgemeerd aan de wal. Door zeilers van de omliggende boten wordt in een dergelijke situatie van alle kanten hulp geboden en helemaal bij charterboten omdat de meeste opvarenden daarvan geen idee hebben hoe dergelijke situaties opgelost moeten worden.