Waar Huub en Monique in Aguadulce zijn afgestapt, ging de Passion met de overige vier personen aan boord verder. Natuurlijk anders, zonder de aanwezigheid van ‘anderen’. Voor Denise en mij ook voor het eerst het water op, de Mediterraanse zee op. Mooi helder blauw, wellicht wel met kans op dolfijnen die ons onderweg zouden passeren. Het beloofde een lange dag op het water te worden, onderweg naar de volgende bestemming die ons het prachtige natuurreservaat Cabo de Gato liet aanschouwen. De zee was rustig, mede door de afwezigheid van wind. Voor mij niet heel erg als eerste dag op het water, maar voor de beleving waarvoor Hanjo en Marjon de afgelopen en aankomende maanden op het water zijn, namelijk zeilen, natuurlijk wel jammer. Maar zoals gezegd  voor mijn eerste dag en vooral voor de toch enigszins gevreesde zeeziekte niet onoverkomelijk.

 

Na een goed en vooral stevig ontbijt én voor mij een pilletje tegen de zeeziekte vertrokken we uit Almerimar voor de tocht van meer dan 30 zeemijl richting Garrucha. Zoals gezegd een mooie tocht langs een ook voor Hanjo en Marjon weer nieuwe en onbekende kust. Waar voor mij eerst de focus lag op alsnog niet zee ziek worden, maakte dat langzaam maar zeker plaats voor volop genieten van de zon, zee en de heerlijke bries op het dek. Onder een gelukmakend kopje soep kwam ik eigenlijk voor het eerst sinds lange tijd weer volledig tot rust. Ondertussen was zelfs de wind zodanig aangetrokken, dat de motor uit kon en er toch nog een redelijk tempo door simpel de natuur kon worden gecreëerd. De grote school dolfijnen die een uurtje later langzaam maar zeker zichtbaar werd, maakte het simpelweg compleet. Na een korte route onderbreking en tientallen foto’s later van de uitslovende dolfijnen, vervolgden wij onze weg weer en kwamen een paar uur later aan in de haven van Garrucha.

 

Garrucha was leuk, maar ook niet meer dan dat. De oneindige markt een dag later – waar ik overigens een fantastische pet, Hanjo in eerste instantie korte sokken en later toch maar stevige sandalen, Marjon een klein leren tasje en Denise oorbellen voor een euro op de kop had getikt – zorgde nog voor enige uitstel van vertrek, maar voor het middaguur waren we alweer op weg naar de volgende bestemming. Overigens wel na ook nog boodschappen te hebben gedaan in de Mercadona, de Spaanse Albert Heijn. Alleen maar omdat er geen Lidl in de buurt was.

 

De volgende bestemming bleek een fantastische te zijn. Geen haven in een drukke of juist klein en rustige kustplaats, maar een mooie baai in de buurt van Aguilas. De Blue Pearl, een Nederlandse boot die we in Garrucha al vlakbij de Passion hadden gespot, bleek hetzelfde idee te hebben gehad en lag daar al op ons te wachten. Een idyllische plek waar overdag veel locals met hun motorbootjes ook in de baai kwamen zwemmen, snorkelen, zonnen en bovenal genieten, terwijl ’s avonds iedereen weer op huis aan trok waardoor het ineens een volledig Nederlandse baai werd. Ook hier was het warm, wat bevestigd werd door het aantal keer dat we het water in doken vlak nadat we weer waren opgedroogd. Uiteraard was de ene zwempartij de andere niet, maar met een snorkeltocht naar de ene kant van de baai, een fotoshoot vanaf het zwemplateau van de boot en verder een korte kennismaking met het zoute water en de vissen die er in zwommen de perfecte plek na een perfecte dag.

Natuurlijk gaat het, ondanks dat je van het moment zelf moet genieten, zo af en toe ook alweer over het vervolg van de reis. Wederom bepaald het weer een groot gedeelte van dit vervolg, maar ook de planning van Hanjo en Marjon is natuurlijk redelijk van belang. Zo wilde Hanjo graag maandag in ieder geval in de grote stad van Cartagena zijn voor een havenboek van de komende kust, aangezien de winkels op zondag niet open zijn. Tegelijkertijd bestond vanuit mij wel de wens om later deze week in de buurt van of zelfs in Moraira of Javea te arriveren, aangezien mijn familie van m’n moeders kant daar woont. Zo sla je twee vliegen in één klap, want dan zie ik de familie weer eens en daarnaast lijkt het me ook leuk Hanjo en Marjon de omgeving te laten zien waar ik ongeveer 12 jaar lang ieder jaar ten minste één keer per jaar kwam. En nu eigenlijk te weinig kom.

Maar de wind bleek zaterdag vooral tegen te zijn waardoor het voornamelijk varen op de motor zou worden. En niet wetende wat de haven in Cartagena zou bieden, besloten we nog een nachtje in de baai bij Aguilas te blijven. Absoluut geen straf.

Na een prima nacht en een nog betere douche – de Middellandse zee – vertrokken we toch nog op de motor richting Cartagena. Bij het uitvaren van de baai en het optuigen van het grootzeil, bleef een rits hangen, waardoor deze niet door Hanjo te repareren kapot werd getrokken. Hanjo had daar uiteraard flink de balen van, maar kon gelukkig even later alsnog genieten van de reis naar Cartagena. Deze was eigenlijk identiek aan de tocht van donderdag, alleen dit keer al tijdens het kopje soep zag ik in de verte weer een grote groep dolfijnen. Zonder ook maar iets van koers af te wijken, kwamen we midden in de school terecht. De moeder met het jong en al helemaal die ene dolfijn die bij de punt een flink eind met ons mee zwom maakte het een wederom fantastische ervaring. Als dat het niet al was.

Na een paar uur arriveerden we in de haven van Cartagena, de harde wind maakte het dragelijk in en op de boot. Al wiebelen daardoor alle boten in de haven natuurlijk wel, wat zeker ’s nachts een hoop geluid oplevert. Maar na het heerlijke tapasdiner in de verrassend mooie binnenstad, bleek er een groot motorjacht pal naast onze steiger te zijn aangemeerd die al van ver te zien en te horen was. Harde muziek en gekmakende gekleurde knipperlichten. Alles om maar op te vallen. Dat oversteeg tot middernacht het geluid van de deinende boten wel, tot de marinero een eind aan het – ik bedoel hun – feest kwam maken. Vanochtend bleek één van de bemanningsleden na een fikse ruzie, die waarschijnlijk over gisteravond ging, te zijn ontslagen en hij is zojuist met al zijn hebben en houwen van boord gegaan.

 

Ondertussen pakten Denise en ik de elektrisch opvouwbare fietsen van Hanjo en Marjon voor een grotere ontdekkingstocht door één van de belangrijkste havens van Spanje. Een mooie stad vol met oude opgravingen en authentieke goed gerestaureerde gebouwen bleek achter de stadsmuren te liggen en na een tocht van 15 kilometer was het de beurt aan Hanjo en Marjon. In de tussen tijd had ik mooi de tijd om deze blogs te schrijven op mijn favoriete plekje linksachter op de boot. Kussentje, wat te drinken, schaduw en een windje. Alweer perfect. So far zou ik prima kunnen wennen aan het mooie leven dat Denise d’r ouders op dit moment aan het leven zijn. Gelukkig mag ik er nog een paar dagen van genieten, maar dat lees je de volgende keer wel weer.