Marjon is inmiddels voor een weekje terug naar huis gevlogen en Marco is op Corfu aan boord gekomen.

We zijn na Marco’s aankomst en bevoorrading uit de plaatselijke Lidl, gelijk losgegaan 30 mijl naar een klein eiland ten noorden van Corfu, Erikoussa.

Met een flinke wind zijn we er kruisend naartoe gevaren.

Dit was destijds ook het eerste eiland wat we aanliepen toen we in Griekenland aankwamen een aantal jaar geleden.

Inmiddels heeft de tijd daar niet helemaal stil gestaan, er zijn nu wel drie tot vier restaurantjes in plaats van twee, maar het blijft allemaal heel klein. Het havengeld was wel verdubbeld in die paar jaar naar bijna 50 euro.

 

We hebben de meteo uitgebreid bestudeerd en het lijkt erop dat de beste dagen om de overtocht naar Italie en vervolgens Kroatie te maken de komende drie dagen zijn We kunnen aan de wind naar Italie en dan met wat minder wind over naar Kroatie.  Daarna gaat de wind weer een hele periode tegenstaan en dat is voor een trip van ruim 200 NM niet echt fijn. De wind komt in de Adriatische zee bijna altijd uit noordelijke richting en dat is precies de kant die wij opgaan.

Dus de volgende ochtend gelijk na het ontbijt vertrokken naar het Italiaanse Brindisi, 95 NM varen hoog aan de wind. De wind net even te hoog om goed te kunnen zeilen, dan maar motor zeilen. Ruim twaalf uur later komen we ’s avonds om een uur of acht in Brindisi aan.

 

We zien een “lege” plek aan een kade met wat houten pallets om van een laag gelegen gedeelte op de kade te kunnen komen. Het ligt vol met oude mooringlijnen touwwerk en troep onder water, dus zeer voorzichtig inparkeren. Na een half uurtje komt de havenmeester vragen hoe wij het in ons hoofd haalden om zomaar een ligplaats te kiezen en niet eerst te bellen. Althans dat is wat hij ons probeerde duidelijk te maken, want hij sprak natuurlijk alleen maar Italiaans en met de bekende Italiaanse handengebaren.

Enfin we zijn gewoon blijven liggen, het was wel even klaar met de trip. De volgende dag moesten we natuurlijk wel betalen € 150 voor onze “geweldige” ligplaats waar je met gevaar voor eigen leven van je boot af moest zien te komen. Maar ja, dat is blijkbaar de standaard in maffialand Italie, we hadden al eerdere ervaringen uit het verleden.

 

 

 

 

We moesten hier maar niet te lang blijven liggen, alleen al voor de portomonnaie…Gelukkig was het weer conform de verwachting gunstig om de oversteek van Brindisi naar Dubrovnik te maken. 130NM een flink stuk wat je niet in een daglichtperiode kan halen, dus zijn we ’s avonds na het diner aan boord vertrokken. Beter varen in de nacht en overdag in een onbekende haven binnenlopen.

Een prachtige zeilnacht met knikje in de schoot, wind 8-10 knopen en bootsnelheid van zo’n 5-7 knopen bracht precies de mooie voortgang om te genieten van een maanloze nacht met prachtig uitzicht op alle sterren en het melkwegstelsel. Het was nog flink druk met vrachtverkeer en ferry’s op zee dus goed uitkijken dat we niet op ramkoers lagen met zo’n bakbeest.

 

Met het opkomen van de zon verdween helaas de wind en moesten we het tweede deel van de trip volledig op de motor doen. Zo druk als het aan de Italiaanse kant op zee was, zo leeg is de zee aan de Kroatische kant. Er is helemaal niets te zien, op een flink uit het water springende zwaardvis na dan.

 

Tot ineens, rond 1300 uur, zien we een op zo’n 100 m afstand waterscooter drijven met iemand erop, 20NM (40km) uit de kust. Gelijk gaan alle alarmbellen af, hier klopt iets niet.

De persoon op de scooter steekt zijn handen in de lucht en lijkt om hulp te vragen.

Wij varen er rustig heen bekijken de situatie. Tegenwoordig met al die vluchtelingen op zee moet je op je hoede zijn. Ook raar dat zijn Jetski vol met tassen is bepakt, wat is er gaande?

Hij spreekt Duits en onze inschatting is dat de situatie veilig is voor ons.

De man vraagt of we water hebben, hij blijkt al drie dagen rond te drijven zonder water met alleen nog een restje komkommer wat enigszins vocht bracht. Toch verbaas ik mij erover dat hij er nog redelijk fit uitziet in die hitte. Hij heeft een wetsuit aan en wij denken dat dat zijn redding is geweest, zijn lichaam kon op die manier niet te veel vocht verdampen.

We nemen hem aan boord, zetten hem in de schaduw en gaan eerst zorgen dat hij voldoende vocht krijgt, wij hebben water genoeg.

De man breekt en barst in huilen uit, hij realiseert zich dat het er niet best voor hem uitzag. De man ,zijn naam is Semir, blijkt een in Zwitserland woonachtige Kroaat die met zijn scooter vol bepakking, tentje kleding e.d. een trektocht aan het maken was van eiland naar eiland bleek later.

Hij kon al drie dagen geen contact maken met zijn vrouw, na het laatste contact is zijn telefoon in het water gevallen en gezonken. Verdere communicatie middelen had hij niet. Hij drijft rond in een stuk zee waar bijna niemand komt, de meeste boten blijven aan de kust en andere scheepvaart is er niet. Een paar nachten hiervoor had hij de aandacht weten te trekken van een boot en om water gevraagd, dat is rucksichtloos geweigerd en die boot is doorgevaren. Wie weet maakten zij een soortgelijke afweging van het risico en durfden het niet aan, we zullen het nooit weten. Niemand had enig vermoeden waar hij zou kunnen zijn, er was geen zoekactie in gang gezet op open zee. Hij is door het zeer matige zicht op zee gedesorienteerd geraakt in plaats van naar Kroatie in richting Italie gevaren 240 km verder….geen zeekaarten,geen navigatiemiddelen alleen een autokaart…..een kansloze missie en nu was alle brandstof al drie dagen op.

Ofwel, had dit nog even langer geduurd dan had hij het zeker niet overleefd.

Na overleg met het MRCC (Maritime Rescue and Coordination Centre) zijn we met de man aan boord en de jetski op sleep naar Dubrovnik gevaren.

 

Bij de autoriteiten hebben wij ons verhaal nog een keer gedaan en is de man verder ondervraagd. Uiteindelijk was alles ok en kon ieder zijn weg gaan. Gelukkig eind goed al goed!

Na een goede nacht slaap om bij te komen van de lange reis en de emoties ziet alles er weer goed uit.

We hadden telefoonnummers uitgewisseld, alhoewel hij geen telefoon meer had. Maar de volgende dag belde hij ons, hij wilde ons uit eten nemen om te bedanken.

We hebben afgesproken in de baai Veli Zaton waar wij voor anker lagen, hij is naar ons toe gekomen we hebben nog uitgebreid nagepraat over het voorval en het geluk wat hij heeft gehad dat wij daar net langs voeren. Semir gaat in de komende dagen zo snel en vooral veilig mogelijk terug na Pula, waar ze een huis hebben. Dit risico gaat hij niet meer nemen, ik denk dat binnenkort een bijna nieuwe jetski te koop komt!

De hele operatie hebben we afgesloten met een gezellige en uitstekende maaltijd in een van de restaurants hier.

Inmiddels is het zondag, Marco en ik gaan op excursie naar Dubrovnik, stay tuned voor het vervolg van onze reis.