Rits van de huik gemaakt. En een gewild boek in de watersportwinkel gescoord. Cartagena had gedaan waar we twee nachten voor moesten blijven en dus konden we onze weg langs de hete Spaanse Costa’s richting het noorden vervolgen. Waar het plan eerst nog was om rond woensdag of donderdag aan te komen in Moraira – waar mijn familie woont – werd mede door de opgelopen vertraging van de kapotte rits al snel duidelijk dat dat niet zou worden gehaald. Of we moesten vanaf dinsdag twee dagen iedere dag 10 uur of langer varen. Niet ideaal. Al helemaal met het verwachtte slechte weer, met onweer en harde wind. Dus uit het hoofd gezet en volop genieten van de dagen die nog komen zouden.

 

Vanaf Cartagena vervolgden we onze reis naar het altijd bruisende Torrevieja, halverwege onze eindbestemming Alicante. Direct bij het uitvaren van de haven spotte Denise vanachter het roer een op hol geslagen zwaardvis, die minimaal vijf keer in zijn geheel boven het water uit sprong. Behalve dat en de mooie ruige kust én donkerblauwe zee, was er weinig noemenswaardig. Aangekomen in de chique haven van Torrevieja, waar het voller dan vol was, manoeuvreerde Hanjo de Passion handig achteruit in de box en lagen we voor in ieder geval één nacht strak tussen de polyester motorboten geparkeerd. De avond bracht al flink wat (weliswaar verfrissende) wind en enige spetters met zich mee, maar na onze luxe pannenkoeken wilde vooral Denise nog even over de boulevard van deze kustplaats paraderen. Waar ze allemaal vandaan kwamen wist niemand, maar het zag er zwart van de mensen en zeker langs de kraampjes was het stapvoets wandelen. Van paraderen niet te spreken. Overal waar je keek waren mensen, die de volgende dag weer als sneeuw voor de zon leken te zijn verdwenen.

 

 

Zonder iets te kopen – zelfs geen ijsje – zijn we teruggegaan naar het decadente clubgebouw van de haven, waar we na de Coronitas, een halve liter Sangria en een frisje voor Marjon (omdat ze klaarblijkelijk niet snapten wat Marjon precies wilde hebben), ons huis op het water weer opzochten. Daar was het juist weer totaal uitgestorven en leek het alsof niemand op zijn of haar boot aanwezig was. Net als overdag trouwens. Na nog een kort spelletje Yahtzee, waarschijnlijk weer gewonnen door Denise, zijn we gaan slapen. Plan voor morgen was toen al gemaakt, vanwege de 100% kans op onweer leek het verstandiger om nog een dag en dus nacht in de haven van Torrevieja te blijven liggen.

 

Denise kan niet een dag niks doen. Na het ontbijt de volgende dag, stond ze al te trappelen om de wal op te gaan en te ontdekken hoe de stad zou zijn. Na enig onderzoek bleek er een roze lagune te zijn en verderop in de stad nog wat zoutbergen. Ik had zelf niet zo’n zin om er op uit te trekken. Het was bewolkt en van horen zeggen bleek de stad niet echt de moeite waard te zijn. Daarnaast moest ik nodig weer wat aanvragen voor FootGolf en mailtjes verwerken en dus besloot ik op de boot te blijven. Marjon wilde wel met Denise mee en na eigenhandig en rigoureus de elektrische fietsen weer tevoorschijn te hebben gehaald, fietsten de dames in de benauwende hitte de haven uit. Hanjo had wederom een reparatieklusje aan te boot, aangezien de marifoon in de kuip kapot was en had inclusief solderen voldoende werk voor een x aantal uurtjes. Moeder en dochter kwamen na 15 kilometer en een paar uur fietsen weer terug bij de boot, zonder foto’s of ander bewijs van de naar eigen zeggen ‘schitterende lagune’. Behalve dat ze redelijk verhit weer bij de boot aankwamen.

 

Het onweer bleef gelukkig uit, maar de wind leek het onrustig te maken. Zeker op zee. Een dreigende lucht is nooit fijn en dus bleek het een goede beslissing te zijn geweest om nog een nachtje te blijven. Er werd wel nog even gezwommen in het zwembad van de Club Nautico de Torrevieja, na al meermaals onder de tuinslang op de kant te zijn gedoken. Maar de volgende ochtend wisten we eigenlijk niet hoe snel we weg moesten komen. En toen was het al donderdag!

Redelijk overtuigd dat het de laatste keer varen van Denise en mij zou zijn deze vakantie, vaarden  we al zeilend dicht langs de kust. Ineens werd het ons duidelijk waar de hordes mensen die ’s avonds over de boulevard slenterden zich overdag bevonden. Nog dichterbevolkt dan sardientjes in blik waren grote gedeeltes van het strand overbevolkt en was er in ieder geval vanaf de kant geen leeg plaatsje meer zichtbaar. Welcome to the Costa Blanca.

 

De zee was wederom wild. Maar van zeeziekte bij mij gelukkig, zoals de hele vakantie, geen sprake. Een echte zee strijder! Ook al zat of lag ik voornamelijk niks te doen op m’n stoeltje linksachter op de boot en lag vooral het harde werken bij Hanjo en Marjon, en af en toe bij Denise als er even moest worden gestuurd. Na een paar uur kwam het eiland van Tabarca in zicht, waar in eerste instantie het plan was om te gaan ankeren. Maar zoals gezegd een harde wind en hoge golven. Er werd aan de lijzijde een poging ondernomen om te ankeren, maar de onrustige deining zorgde er wat Denise en Marjon betreft voor dat we zo snel mogelijk weer weg zouden gaan.  Hanjo daarentegen wilde toch nog even proberen om in ieder geval te lunchen en een duik naast de boot te nemen. Dat lunchen lukte, voor precies 10 minuten. Toen werd duidelijk dat het anker door de deining was losgeraakt en we langzaam maar zeker als een ongeleid projectiel wegdreven van de ankerplek. En dus gingen we linea recta naar de haven van Santa Pola, waar we nu liggen.

Eenmaal in de box, hebben we eerst even de lunch afgemaakt en daarna de tuinslang weer aangesloten die als afkoeling kon dienen. En dat allemaal, terwijl Denise en ik ons redelijk bewust waren van het eind van onze vakantie die steeds dichterbij kwam. Na de siësta van Hanjo en een (nieuw) spelletje Boonanza, maakten we ons langzaam aan klaar voor het laatste avondmaal, ergens in een restaurantje in de stad van Santa Pola. TripAdvisor is hierbij redelijk leidend en dus struinden we op hoog tempo achter Hanjo en zijn navigatie door de stad op zoek naar een typisch Spaans, niet bij de toeristen bekend restaurant. Na een half uur kwamen we uiteindelijk bij een schattig tentje vlakbij de haven, waar we heerlijk tapas en arroz con pescado hebben zitten eten. Hardwerkend personeel, dat – nadat wij om 22.45 de deur uit liepen – nog even door moesten voor de mensen die pas om dat tijdstip binnen kwamen lopen voor een uitgebreid diner. Ongelofelijk.

 

De laatste nacht was warm. Ik heb eigenlijk de hele nacht buiten in de kuip geslapen en viel pas rond een uur of 02.00 uur in slaap. Rond 08.00 uur kroop ik toch nog even naast Denise om anderhalf uur later weer wakker te worden voor een lekker ontbijtje, zoals de hele vakantie het geval was overigens. Daarna werd het echt tijd om de koffertjes weer in te pakken en alle spullen weer te verzamelen om vanmiddag mee te nemen richting Nederland. Want het zit er op. 12 fantastische dagen mee mogen genieten van het leven van Hanjo en Marjon op de Passion. Heerlijk weer, soms zelfs iets te warm, maar door het drijvende huis toch altijd de mogelijkheid om de verkoeling op het water op te zoeken. En de vrijheid om lekker te gaan waar ze willen.

 

Natuurlijk doen we dat over een paar uur als we van boord gaan ook uitgebreid, maar ik wil jullie – mede namens Denise – echt onwijs bedanken voor de gastvrijheid en de gezellige tijd die we met jullie hebben gehad. Het lijkt me absoluut geen straf om nog een kleine twee maanden aan boord te zijn van de Passion en de Spaanse stranden, havens en eilanden verder te ontdekken.
Dus geniet vooral zoals jullie al doen, doe voorzichtig waar jullie ook gaan en zorg vooral dat de meest mooie en waardevolle herinneringen mee naar ‘huis’ worden gebracht.
En of dat Louisahoeve of de Passion is, dat laat ik aan jullie over.

 

Dikke kus, ook van Denise,

 

Jim