Gerakas – Peloponnesos

We verlaten de haven van Monemvasia, de wind was wel een stuk verminderd maar de zee was toch nog onrustig. We hadden een tip van Franse buren gekregen dat op afstand van een mijl of acht een beschutte baai met het vissersplaatsje Gerakas echt de moeite waard was. We hebben hun raad opgevolgd en zijn 8 mijl richting het Noorden gevaren. Het was inderdaad soort fjord met daar achter een prachtige baai. Vroeger was er een veerdienst omdat het de enige mogelijkheid was om de mensen in Gerakas te voorzien van levensmiddelen en andere materialen.

 

Nu is er een weg naar Gerakas aangelegd en is de veerdienst naar deze plaats gestopt. Grappig is wel dat iedereen die in het dorp komt, toch naar de veerkade moet rijden om daar de auto te kunnen draaien en weer terug te rijden. Wij hebben onze boot afgemeerd aan de oude veerkade en hadden een prachtige ligplaats, uitzicht op de bergen aan de overkant en een gezellig zwemplekje met douche en 2 ligstoelen naast ons. Ook was er nog een overdekte bank gemaakt waar mensen die kwamen zwemmen zich konden omkleden en ’s avonds is het ook een plek om elkaar te ontmoeten.

Even het plaatsje verder verkennen, het was alsof de tijd stil was blijven staan. Wat een prachtige authentieke Griekse huizen waren daar nog. Met de witte muren, de kobaltblauwe deuren en raamkozijnen omringt met Oleanderstruiken en bloempotten met kleurrijke geraniums. Voor de deuren staan auto’s die we bij ons eigenlijk bijna nooit meer zien zoals de Toyota Corolla, de Ford Escort en meer auto’s uit de 60-er en 70-er jaren die gewoon nog worden gebruikt. Even verderop zagen we de ingang naar het binnenmeer. Op dit meer wordt weinig gevaren, omdat het heel ondiep is.

Verder langs de kade zagen we een aantal gezellige tavernes en bij een taverne was het een drukte van belang. Mensen waren met elkaar aan het praten en overleggen en er heerste een droevige stemming. In de namiddag zagen wij een uitvaart auto met een kist erin langs de boot komen om te kunnen keren. Daarna liepen veel mensen in zwarte kleding achter de auto aan. Er was een man uit het dorp overleden en er was grote belangstelling voor de begrafenis. De grote betonnen plek, waar alle auto’s altijd keren om weer terug te kunnen rijden, was inmiddels parkeerplaats geworden en stond vol met auto’s. De condoleance was bij een van de tavernes en na een uur of drie was het “parkeerterrein” weer leeg en werd het weer heel rustig in Gerakas.

We hebben die avond bij een van de tavernes gegeten en onze Oostenrijkse buurman is nog een kopje koffie komen drinken. De volgende dag waren we weer vroeg op weg naar onze volgende bestemming in Noordelijke richting.

Passion spreuk:

“Wat het hart vandaag weet, zal het hoofd morgen begrijpen.”