Van Milos naar Kos, blog van Menno

Beste zeilfanaten en overige lezers

Lekker gemaakt door de wervende teksten van Hanjo over het prachtige voorjaarsweer, idyllische haventjes op de Griekse eilanden en gastronomische maaltijden aan boord lieten ook Harry, Ron en ondergetekende zich overhalen om een weekje op te stappen op de Passion om de tocht van Santorini naar Kos mee te maken. Alle tickets werden snel geboekt, lijstjes met benodigde kleding en andere spullen aan boord werden gedeeld en we waren klaar voor een mooie week.

Amsterdam – Milos

Op 8 mei vertrokken we goedgemutst vanaf Schiphol voor onze vlucht met Duck Face Airways richting Santorini. De eerste wijziging in het reisschema was toen al een feit, want door de barre weersomstandigheden de week daarvoor was de Passion helaas niet verder gekomen dan Milos. Vanaf Santorini was voor ons een snelle overtocht geboekt met een high tech ferry, die ons in 2,5 uur naar Milos zou brengen. Tussen de aankomst op Santorini en het vertrek van de ferry was ruim tijd aanwezig om de schoonheid van Santorini in ons op te nemen onder het genot van het eerste Griekse biertje en het toen nog prachtige weer. Echter, nog voordat we ons plekje op het geweldige terras met dito uitzicht hadden ingenomen, meldde Ron, dat hij zijn telefoon kwijt was. Lichte paniek maakte zich van hem meester, al wist hij dit voor de buitenwereld prima verborgen te houden. Een belletje naar het nummer van Ron bracht ons in contact met een Griekse dame, die met behulp van het barpersoneel vertelde, dat ze de telefoon naar het politiebureau zou brengen. Top, want het was slechts 12 minuten lopen naar dit bureau, dus alle tijd om ons biertje op te drinken en er rustig naartoe te lopen.

Drie kwartier later kwamen we, met het zweet op de rug, aan bij het politiebureau, maar van de telefoon geen enkel spoor. Wederom een telefoontje naar de gelukkige vinder en we hoorden, dat ze er snel zou zijn. Inmiddels kwam de vertrektijdtijd van de ferry akelig dichtbij en werden we wat onrustig of dit voor ons haalbaar zou zijn. Taxi’s zijn schaars op Santorini en lopen naar de haven was geen optie. Gelukkig hadden we Harry bij ons, die met zijn zieligste hush puppy blik de moeder van de vinder van de telefoon bereid vond om ons naar de BOOT te rijden. En inderdaad, 20 minuten later stonden we weer op de luchthaven…. Maar de charmes van Harry waren nog niet uitgewerkt en we werden met hoge snelheid van de luchthaven naar de haven gebracht, waar we na wat inhaalacties op zandauto’s en de nodige haarspeldbochten precies op tijd waren om de ferry te zien aanmeren.

Wat een geweldig vriendelijk gebaar van deze vrouw, die zelfs te laat op haar werk kwam om ons op tijd af te kunnen zetten. Na een meer dan genereuze tip van Ron voor onze chauffeuse stapten we aan boord voor vertrek naar Milos, alwaar Hanjo en Peter ons al stonden op te wachten. Na een heerlijke maaltijd op een terras aan het water (verwarmd) gingen we voldaan naar bed.

Milos(Adamantas)– Ios

Het vertrek vanuit Milos de volgende ochtend luidde ook het vertrek in van de Griekse zon en bijbehorende temperatuur, die we kennen uit de reisbrochures. Op naar Ios, waar we de dag daarvoor al een tussenstop hadden gemaakt met de ferry. De korte broek was niet meer voor iedereen weggelegd en de fleece truien bleken geen overbodige luxe. Voordeel van dit weertype is, dat er meestal een lekker windje staat, dus qua zeilen was dit een prima dag.

Nadeel is, dat de aankomst in de haven van Iita een beetje een troosteloze aanblik opleverde; het ziet er toch altijd een stuk gezelliger uit, als er een mooi zonnetje schijnt. Het toeristenseizoen was nog niet echt begonnen op dit eiland, want de horeca was nog maar dun bezet. Maar we vonden een gezellig plekje in de lokale grill bar, waar de beste vleesspecialiteiten van het eiland konden worden genuttigd. Althans, dit waren de woorden van de uitbaatster van dit luxe etablissement: “trust me”. Onderstaande foto bewijst, dat in ieder geval een bemanningslid blij was met haar advies.

Ios – Amorgos(Katapolo)

De volgende etappe bracht ons onverwacht van Ios naar Amorgos. Wederom dwongen de weergoden ons om de eerdere plannen te laten varen, als we tenminste kans wilden maken om op tijd aan te komen op Kos aan het eind van de week. En om een of andere duistere reden was er Hanjo veel aan gelegen, om ons vertrek terug naar Nederland niet mis te lopen….Bij vertrek deed de zon nog een verwoede poging om door het wolkendek heen te breken, maar uiteindelijk bleek dit een verloren strijd. De wind trok flink aan en de fleece truien maakten plaats voor zeilpakken en zwemvesten. Het meer ervaren deel van de bemanning begon zich lichtelijk zorgen te maken over het verdere verloop van onze tocht naar Kos, maar wij als opstappers genoten ondanks het mindere weer erg van de goede zeilomstandigheden.

Eenmaal aangekomen in Katapolo op het eiland Amorgos deden we een check op de weersvooruitzichten de komende dagen: na enige natte sneeuw! in de nacht beloofde het de volgende dag een pittige tocht te worden, met een windkracht 6-7 uit ietwat ongunstige hoek. Om de zorgen over dit vooruitzicht weg te nemen stelde Peter voor om een bierproverij te doen met de biertjes, die hij speciaal hiervoor al had ingeslagen. Gezien de onbestendige situatie in mijn maag heb ik slechts kleine slokjes geproefd, maar uiteindelijk werd een duidelijk winnaar aangewezen. Peter, dank voor de proeverij en je uitleg over bier, brouwen, ingrediënten enzovoort.

Na de proeverij was het tijd om even de benen te strekken en een rondje door het dorp te maken. Tijdens onze wandeling richting de drogist voor een nieuwe lading imodium en hoesttabletten voor wat wij toen nog dachten, wat de kriebelhoest van Hanjo was, kwamen Harry en ik langs een klein kerkje. De deur van de kerk was dicht, maar het hekje, dat was bedoeld om opdringerige toeristen uit de tuin rondom het kerkje te houden, was niet op slot. Reden genoeg voor Harry om toch even te checken of de pastoor thuis was…. De enkele bel van de kerkklok, te horen door het hele dorp, was de meest memorabele gebeurtenis van de dag voor de dorpsbewoners.

Ook op dit eiland wist Harry weer leuk contact te maken met het vrouwelijke deel van de horecaondernemers, wat hem een geweldig bord stifado opleverde. Wederom gingen we met een tevreden gevoel naar bed.

Amorgos – Kos (Kefalos)

Dag 4 van onze reis beloofde de meest enerverende dag van de week te worden. Vanwege de steeds heftigere weersvoorspellingen voor de komende dagen zouden we proberen om die dag een veilig heenkomen te vinden aan de zuidwest kust van Kos, zodat we daarna nog 2 dagen zouden hebben om naar onze eindbestemming te komen. Het initiële plan was om na vertrek een stuk naar het noorden te varen en vervolgens af te buigen en op een wat ruimere koers de 70 nautische mijlen van die dag te overbruggen. Kort na vertrek werd echter al duidelijk, dat zowel de windrichting als de windkracht dit niet toe zouden laten en werd besloten om na het ronden van de kaap van Amorgos aan de zuidkant van het eiland de luwte op te zoeken, zodat de deels onervaren bemanning niet zou worden blootgesteld aan al te veel wind. Achter een eiland is het namelijk altijd een stuk rustiger, werd ons door de ervaren zeelui verteld….

Met een gemiddelde van 30 knopen wind werd het eerste stukje van de route afgelegd en we keken uit naar de rustige zee, die ons na het ronden van de kaap te wachten stond. Hoe anders pakte dit uit, toen bleek dat de wind, die steeds verder aantrok, zich na het passeren van de kaap met een enorme kracht van de berghellingen liet storten in een poging ons scheepje naar de diepte van de Middellandse Zee te sturen. Gelukkig zat er al een dubbel rif in het grootzeil, maar ook de fok moest nog naar beneden om verdere gevaren te ontwijken. Ondanks de bezorgde blikken van Hanjo en Peter waren Harry en ik alleen bezig om bij iedere windvlaag een nieuw record waar te nemen. Uiteindelijk bleven we steken op een dikke 48 knopen, wat voor ons direct aanleiding was om ons vanaf dat moment tot de echte bikkels van de zee te bestempelen. Ron onderging het geheel wat gelaten; hij was kort daarvoor nog even herinnerd aan het feit, dat naar het toilet gaan bij dit soort windsnelheden niet de beste beslissing was. Een grote golf had hem met een flinke smak tegen de douchekraan gegooid en daarbij had hij enige schade opgelopen op een wat minder prettige plek. Ondanks dit ongemak vond ook Ron de omstandigheden wel stoer en genoot hij van het spektakel.

Gelukkig werd de wind na het ronden van de kaap weer iets minder en met een comfortabele windkracht 6-7 konden we, met een knik in de schoot, in een rechte lijn naar Kos. De zeegang werd echter wel steeds heftiger en dan is het niet handig om in de kajuit uitgebreid je mail te gaan lezen. Zo kon het zijn, dat we in de loop van de middag toch nog een bemanningslid over de railing zagen hangen om een eerder genuttigd pak biscuitjes te delen met de dolfijnen, die we overigens de hele week niet hebben gezien.

De rest van de middag verliep zonder noemenswaardige problemen en na een tocht van 87 zeemijlen konden we aan het begin van de avond aanleggen in de luwte van een kleine, vriendelijke coaster, die aan de kade van Kefalos lag aangemeerd. Moe maar voldaan gingen we vervolgens op zoek naar een stevige maaltijd, want die hadden we wel verdiend. Het eerste restaurant wat we tegenkwamen voldeed geheel aan al onze wensen en we gingen snel aan tafel. Toen ik de tweede hap van mijn voorgerecht nam, zag ik in mijn ooghoek, dat Hanjo al begon aan zijn hoofdgerecht: een enorme steak. Lang heeft Hanjo niet kunnen genieten; het eerste stuk vlees, inclusief de hoef van het ongelukkige rund, bleef op een flinke diepte klem zitten in de slokdarm. Niet de eerste keer, dat dit gebeurde, maar helaas wel de eerste keer, dat dit niet met een paar slokken water te verhelpen viel. Sterker nog, er was een uur lang geen beweging in te krijgen en ingrijpen bleek, op advies van huisarts Wilco in Nederland, het beste plan. Omdat ook Ron nog altijd de gevolgen van zijn lelijke val in de douche ondervond, is hij samen met Hanjo in een taxi gestapt, richting het ziekenhuis in Kos stad. In eerste instantie kwamen er geen geruststellende berichten vanuit het ziekenhuis; de benodigde gastroloog, die Hanjo zou kunnen bevrijden van het onderbeen van de koe, was niet wakker te krijgen en Ron kreeg wat slangen aangesloten op zijn leidingwerk om te kunnen controleren, wat er mis was. Rond 02:00 ontvingen we bericht, dat de twee de nacht zouden doorbrengen in het ziekenhuis, in afwachting van verdere behandeling de volgende ochtend. Niet de gewenste afsluiting van de dag en met bezorgd gevoel gingen wij aan boord maar slapen. Hanjo en Ron hebben die nacht op een paar operatietafels een paar uurtjes slaap gepakt.

Kos: Kefalos – Kos stad

De volgende ochtend werden we niet gewekt door Hanjo en Ron, maar door hevige bedrijvigheid op de kade. De coaster, die naast ons lag afgemeerd, bleek toch niet zo vriendelijk als we eerst hadden gedacht. In een decor, dat nog het meest deed denken aan een slechte film met Jean Claude van Damme, werd door het Griekse leger de inhoud van het ruim van de coaster geleegd. Dieptebommen, granaten en ander zwaar geschut werden in gereedstaande antieke legertrucks geladen en afgevoerd. Hadden we die nacht toch naast een potentieel ontploffingsgevaar liggen pitten.

kwamen er kort daarop positieve berichten van de andere kant van het eiland. Ron bleek geen blijvende schade te hebben opgelopen en de gastroloog had het pond vlees zeer vakkundig uit de slokdarm van Hanjo weten te verwijderen. Hierbij werd wel duidelijk, dat een ontsteking de oorzaak van de opstopping was. Geluk bij een ongeluk, want nu kan met de juiste medicatie het probleem worden verholpen.

Toen de twee weer aan boord waren konden we aan het laatste stuk van onze route beginnen. Er stond nog altijd een flink pak wind, maar de zon kwam er weer bij en dat maakte alles weer een stuk aangenamer. En met een herboren Ron aan het roer zat de snelheid er lekker in, wat ons binnen een paar uurtjes naar Kos stad bracht.

Het laatste stuk op de motor was nog even flink stampen, maar al snel liepen we de haven in het centrum van Kos binnen. Daar kregen we de laatste beschikbare ligplaats toegewezen en daarmee kwam een eind aan het zeilende deel van onze vakantie. Nog ruim een dag om het pittoreske Kos stad te bewonderen….

Pittoresk is niet het juiste woord om deze Nederlandse enclave te beschrijven. De haven ligt vol met drijvende pretparken en de eerste straatjes achter de haven doen het Red Light District in Amsterdam verbleken. Authentieke Griekse restaurants zijn schaars en de horeca lijkt grotendeels te bestaan uit een grote hoeveelheid giros tenten, luidruchtige kroegen en proppers. Maar gelukkig, als je iets verder kijkt zijn er ook leuke winkelstraatjes, gezellige terrassen en verschillende overblijfselen uit een lang vervolgen geschiedenis van bewoners en veroveraars van het eiland.

En voor de bemanning met de meest weelderige haardos hebben we een prima barbier kunnen vinden. Zo zaten Harry en Peter ’s avonds ook weer geheel gesoigneerd aan het diner.

Op zaterdag zijn er nog wat reparaties aan boord uitgevoerd; de fok had aardig wat schade opgelopen en werd snel en vakkundig gerepareerd door een lokale zeilmaker. En jawel, er bleek ook een Yanmar engineer op het eiland aanwezig, die samen met Hanjo de nodige werkzaamheden heeft kunnen uitvoeren. In de tussentijd vonden de rest van de bemanning een goed heenkomen op een terras in de zon, uit de wind. De avond werd geheel in Griekse traditie afgesloten met een prima sushi maaltijd.

Kos – Amsterdam

Helaas was het op zondagochtend alweer tijd om te vertrekken richting Amsterdam. Net op tijd, want het dreigde nu echt mooi, warm zomerweer te gaan worden en dat kunnen we natuurlijk niet hebben. Na nog even op de foto gezet te zijn door een lokale schoonheid, wat bij nader inzien toch een Nederlandse dame bleek te zijn, begeleidde Hanjo ons naar het vliegveld. Naar eigen zeggen was dit, omdat hij Marion ging ophalen, maar wij verdenken hem ervan, dat hij met eigen ogen wilde zien, dat wij het eiland hadden verlaten. Nou, dat is gelukt en ik zit nu aan de keukentafel deze blog te schrijven, met uitzicht op een steeds donkerder worden lucht boven Hoofddorp.

Mannen, het was mij een waar genoegen om de afgelopen week met jullie door te brengen. We hebben mooi gezeild, veel gelachen en een hoop meegemaakt. Dank voor jullie gezelschap en Hanjo, enorm bedankt voor alle gastvrijheid en vakkundige begeleiding. Tot een volgende keer.