De afgelopen dagen was het weer raak, een nieuwe “Von Prutzenstein” kwam de haven binnen. Deze keer onder Poolse vlag. Twee mannen en twee in de kajuit verstopte vrouwen.

Met een lekker windje op kop zo’n 20 knopen moest geankerd worden met de spiegel naar de kade. Niet al te ingewikkeld zou je zeggen. Na zo’n 4 mislukte pogingen rolde de genua plotseling uit, de schoot zat vast en vol wind vangend ging de Bavaria als een kamikaze door de haven heen. In plaats van de fok los te gooien en in te rollen, probeerde de schipper met zijn boegschroef de boot te sturen, wat uiteraard niet lukte. Het duurde niet lang voordat de boegschroef door oververhitting er de brui aan gaf. Het anker sleepte ondertussen over de grond en daar valt altijd wat te vangen. En ja hoor bingo, een oud stokanker van behoorlijk formaat hangt vast in het anker.

De beide mannen hadden geen idee hoe je dat probleem moest oplossen. De schipper gaat weg van de stuurstand op de boeg helpen met het anker probleem op te lossen.

Ondertussen drijft het schip al snel naar ondiep water, eerst nog geremd door een mooringboei die achter het roer blijft hangen zonder dat ze het door hebben. De mooring boei schiet gelukkig los en na luide roep- en fluitsignalen vanaf de kant begint het door te dringen dat ze zo snel mogelijk naar dieper water moeten voor ze aan de grond lopen.

Enfin zo’n kwartier later is het oude anker geloosd van het eigen anker en kunnen ze na nog 4-5 pogingen eindelijk afmeren tegen de kade. Pas toen ze vast lagen kwamen we erachter dat er nog twee Poolse niet al te snuggere dames binnen zaten.

De volgende dag, inmiddels waait het 30 knopen met snoeiharde vlagen, de Pool wil weer verder. De vrouwen zijn weer naar binnen gedirigeerd dat ze niet in de weg lopen bij de vertrekactie. Alle andere boten blijven uiteraard in de haven, buiten waait het inmiddels 7-8 Beaufort. Al zigzaggend vaart de niet al te kundige schipper naar voren de overige boten flink in problemen brengend met hun ankerkettingen. Vervolgens blijft hij op mijn ankerketting hangen waardoor wij ineens tegen de kant geblazen worden (wij lagen inmiddels niet meer langszij aan de kade zoals op deze foto, maar ook achter anker naar de kant vanwege de wind).

We lagen tenslotte ook maar zo’n 30 meter naast hem, maar door zijn hopeloze gepruts heeft hij de hele haven nodig en gaat er van alles mis. Het anker zit door zijn stupide vaarbewegingen alweer vast ergens aan iets op de grond. En dan valt ook nog de motor uit, de landvast die niet naar binnen getrokken was kwam in de schroef en zat uiteraard muurvast. Ondertussen dreef het inmiddels stuurloze schip als speelbal van de wind door de haven en miste ons net weer. Nadat de schipper na diverse aanwijzingen begreep dat hij de landvast alleen maar onder water kon lossnijden van de schroef, werd dat probleem opgelost.  De nono die de ankerlier moest bedienen moest nu aan het roer, wat de situatie nog gevaarlijker maakte. Het anker zat nog vast en de schipper moest tussen het schroefwater weer te water om zijn ankerprobleem op te lossen. Uiteindelijk bleek dat hij zijn anker door zijn gepruts onder een oude mooringlijn had getrokken. Het anker kwam na een paar keer duiken vrij en uiteindelijk kon de schipper gelukkig zonder in de schroef te komen aan boord klimmen.

Von Prutzenstein kon vertrekken en de rust was weergekeerd in de haven….