Het is zaterdag 7 september 2019. Al vroeg zitten we in de Griekse zon aan het ontbijt op het terras van Food bar Apicot aan de kade van het kleine, gezellige haventje van Nikiana op het eiland Lefkas. Licht gespannen nemen Annelore en ik de zeilbegrippen nog even door die we in de komende dagen vast wel met regelmaat zullen moeten bezigen als beginnende zeematrozen…. Bakboord, stuurboord, loef- en lijzijde, oploeven en afvallen, waarbij het laatste voor ons in ieder geval al een bekende dagelijkse bezigheid is. Om 08.59 ontvangen we een app bericht: “Kalimera opstappers uw boot arriveert om 09.48. Tot zo!”De bootsmaatjes Jo en Jon van ‘Waldolala Charters’ zijn in aantocht en wij staan daarmee aan het begin van een zeiltocht over de woelige baren van de Ionische Zee die ons in vier dagen en drie nachten langs diverse bestemmingen op de eilanden Ithaki en Meganisi zullen voeren. We eten ons ontbijtje op en turen over het warme water om te zien of het mooie zeiljacht waar we de komende dagen op zullen vertoeven al in aantocht is. En jawel, in de verte worden de contouren van “De Passion” langzaam zichtbaar. Jo en Jon meren moeiteloos aan en na de eerste warme begroeting en het aan boord brengen van onze bagage kunnen de trossen los en kan ons avontuur beginnen.

Er is bijna geen wind en van zeilen lijkt het de komende dagen niet te gaan komen. De eerste grapjes over de Henri Dunant (het vlaggenschip van de Zonnebloem) worden gemaakt, de stemming komt er al snel in…. Dus met op de achtergrond het gepruttel van de motor varen we met een vaartje van zes knopen in de richting van Kioni, onze bestemming voor vandaag op het eiland Ithaki. De Passion vaart op de automatische piloot dus we hebben alle tijd om rustig bij te praten, koffie te drinken, een hapje te eten en vooral te genieten van het fantastische uitzicht.Vroeg in de middag varen we de baai in waar het dorpje Kioni ligt.

 

We kijken onze ogen uit, een leuk klein dorpje met een kleine kade die inmiddels vol ligt met zeilboten. In eerste instantie leggen we de boot naast drie andere zeilboten. Twee huurboten volgepakt met het standaard type Duitsers en een “eigen” boot van een Engels echtpaar. Nadat een van de huurboten loskomt van het anker, legt Hanjo ons in ongeveer vijf volzinnen en evenzovele krachttermen haarfijn uit hoe je een amateurzeiler op een huurboot kunt onderscheiden van een echte zeiler. Gelukkig komt er net een plek aan de kade vrij en na een snelle actie ligt de Passion op een meer dan geweldige plek. De loopplank sluit bijna naadloos aan op een van de tafels van een, naar later blijkt, geweldig restaurant. De betreffende tafel was dan ook in een mum van tijd door ons gereserveerd voor het diner. De rest van de middag hebben we ons prima vermaakt. Gelachen, gezwommen, het dorp verkend en natuurlijk de nodige hapjes en drankjes genuttigd. Om acht uur gaan we aan tafel voor het diner en de nodige “kilo’s” witte wijn en sluiten de avond aan boord af met een glas water voor de meisjes en een ouzo voor de jongens.

Op zondagochtend ontwaken we met de geur van gebakken eieren en spek. Hanjo is druk in de kombuis om ons een stevig ontbijt voor te schotelen zodat we met een goed gevulde maag aan de volgende etappe van onze tocht kunnen beginnen. De lucht is strakblauw en de koperen ploert is alweer druk bezig om de standaard temperatuur van dertig graden op de thermometer te toveren. De reis van vandaag is kort. In twee uur varen we naar het hoofd-dorp van Ithaki: Vahti. Vahti ligt in een mooi omsloten baai en is door haar ligging al sinds mensenheugenis een havenstadje. Het blijkt ook dat wij ons op de geboortegrond van Odysseus bevinden en dat is overal goed terug te zien.

Eind van de ochtend meren we af aan een mooi plekje aan de kade. Waar je kijkt zie je winkeltjes en terrassen én een lichte (t)winkeling in de ogen van de dames die nu ook wel winkeltjes willen kijken natuurlijk. Zo gezegd, zo gedaan. We slenteren door de straatjes en Hanjo en ik wachten min of meer geduldig wanneer de dames winkel in winkel uit gaan. Hanjo zegt op een gegeven moment enigszins bezorgd tegen mij “heb je niet je portemonnee meegegeven?”, om vervolgens een winkel met zwembroeken in te lopen. In no-time staat Hanjo te showen met een “big-size” zwembroek die, tot zijn eigen gemoedsrust, zijn tattoo van een gebroken anker en de ankerketting geheel bedekt.De eerste aankoop is een feit en om dat te vieren eten we op een terras een pitabroodje Gyros die ons geserveerd wordt door een Griekse kruising tussen Demis Roussos (in zijn jonge jaren) en Odysseus himself. Helaas voor Annelore en Marjon had onze Griekse vriend meer oog voor twee jonge Deense hostesses. De pitabroodjes waren geweldig lekker alsook de halve liter bier om het mee weg te spoelen. Daarna terug naar de boot, beetje lezen, middagtukje doen en daarna de waterdoop voor de nieuwe zwembroek. ’s Avonds weer heerlijk gegeten, weer heerlijke huiswijn en Griekse koffie genomen…. Dat dus nooit meer! Duurt een dag om dat gevoel aan je tanden kwijt te raken…….

Maandagochtend: Na het ontwaken gaan we eerst naar de bakker, vers brood halen. Terug naar de boot en even lekker ontbijten, helaas in het gezelschap van een aantal hongerige wespen. Hanjo weet raad, van de Grieken heeft Hanjo geleerd hoe je op een effectieve wijze de wespen verdrijft. Een metalen schaaltje met gemalen koffie erin. Daar de brand in steken, dan verdwijnen de wespen als sneeuw voor de zon. Niet helemaal effectief dus….. Als de koffie eenmaal smeult stinkt het behoorlijk maar de wespen van Ithaki lijken zich er niet al te veel van aan te trekken.Na het ontbijt nog even het dorp in om vlees en houtskool in te kopen voor de BBQ die we gepland hebben voor de avond. Rond een uur of elf lichten we het anker en richten de boeg op de volgende bestemming: Meganisi.

De weergoden zijn ons gunstig gestemd, er is wind! Gemiddeld een knoop of 12 en dat is voldoende om de zeilen te hijsen. Met het grootzeil en de fok op zeilen we met een gemiddelde snelheid van zo’n zes knopen van Ithaki naar Meganisi. Ik mag aan het roer en het is geweldig! Alleen maar het geluid van wind en water, de zon op je bol en het geweldige uitzicht. Echt een belevenis, die nog meer lading krijgt op het moment dat Hanjo een muziekje opzet en “I am sailing” van Rod Steward uit de boxen knalt. Na een uur of drie bereiken we onze bestemming, wederom een geweldig mooie baai, op Meganisi. Dit keer geen gezellig dorpje en leuke terrasjes, maar een mooie baai waar een paar andere boten voor anker liggen. Onder de boot hebben we een meter of tien water en het is onvoorstelbaar hoe helder het water is, je ziet gewoon de bodem en scholen kleine visjes. Tijd voor een borrel, een hapje en natuurlijk een verfrissende duik. Rond de klok van zes gaat de vlam in de barbecue en op de oever lopen een aantal schaapjes… Het is hun “lucky day” want we hebben voldoende kip en rundvlees gekocht bij de slager.

Ongeveer een kilo vlees, twee “kilo” witte wijn en de inmiddels traditionele ouzo later gaan we moe maar voldaan richting de kooi. Op deze laatste avond vraagt het echter wat acrobatische toeren om in het bed te belanden en het door Marjon verfoeide idee van Hanjo om de Dehler 47 in te ruilen voor een X56 begint de opstappers op dit moment als muziek in de oren te klinken… De dinsdagochtend begint met een heerlijke duik in de stille baai maar eindigt toch echt met de onvermijdelijke terugreis naar Lefkas. Terug naar ons appartement waar we gelukkig ook zeezicht hebben en een strandje.Wat hebben we genoten van deze reis en ook van de dagen die we daarna nog met elkaar doorbrachten. Hanjo en Marjon, enorm bedankt voor deze onvergetelijke ervaring, de gezelligheid en jullie onbegrensde gastvrijheid!

Liefs,

Aat & Annelore

 

Passion spreuk:

“Wie het leven leeft, is het waard.”