Als je (schoon)ouders zo’n 5 maanden per jaar in het buitenland vertoeven, wordt het na twee en een halve maand wel tijd om een bezoekje te brengen. Dit jaar reisden we met z’n viertjes – Thierry, Sylvia, Denise en ondergetekende – af naar Athene, waar we na een bezoek aan onder andere Agristi, Poros en Aegina een week later weer het vliegtuig terug namen.

Anders dan voorgaande jaren was de familie nu compleet en gelijktijdig aan boord van de Passion door het gezamenlijk afreizen van ons vieren. Dat maakte niet alleen de reis van en naar Nederland gezelliger, maar zorgde ook voor een andere dynamiek op en rond de boot. Hanjo en Marjon lieten uit alles blijken dat ze het ontzettend waardeerden en gezellig vonden dat we er waren. Toen we zaterdag 27 juli weer de ferry opstapten richting het vaste land en uiteindelijk het vliegveld van Athene, bleek de wetenschap van elkaar wederom ruim twee maanden niet in levenden lijve te zien zwaarder dan gedacht. En toch was dat de bevestiging dat de week met elkaar door iedereen als fijn is ervaren.

De reis begon een week eerder, waar we om 16.45 uur zouden vertrekken vanaf Schiphol. Helaas bleek er in het luchtruim van Griekenland te weinig plek te zijn, waardoor we uiteindelijk pas na anderhalf uur wachten (in het vliegtuig) de lucht in gingen. Na een bijzondere taxirit van vliegveld naar Athens Marina – waarin de oude, tandeloze, Griekse chauffeuse ons zonder navigatie al voordringend bij de tol uiteindelijk toch op de juiste locatie af wist te zetten – en het uur tijdsverschil, werden we nog net voor middernacht door Hanjo en Marjon opgewacht in een weinig gezellig ogende haven. Na een Griekse delicatesse als late-night-snack en uitwisselingen van beide kanten, hebben we de bedjes opgezocht om de volgende dag bijtijds uit te varen naar een voor ons nog onbekende bestemming.

De dagen hierna leken, in positieve zin, relatief veel op elkaar. Er werd – zeker door mij – een hoop gerelaxt, gezwommen, gezond, gevaren, geslapen, geparadeerd, gegeten en gelachen. Dit deden we door eigenlijk iedere dag een andere bestemming aan te doen, waarbij er afwisseling werd gezocht en gevonden in ankeren vs. haven, zeilen vs. motoren (ook afhankelijk van afstand en/of wind) en eten op de boot vs. kade. Dat Hanjo en Marjon – in meerdere opzichten – al bekend waren in deze omgeving bleek, want in sommige havens hoefden ze geen havengeld te betalen of waren de beste restaurants al bezocht. Of dat ook daadwerkelijk de beste restaurants waren zullen we nooit weten, al lieten we ons de Griekse salade met feta en bovengemiddeld sappige tomaten, saganaki (gegrilde kaas), souflaki, moussaka en tzatziki overal heerlijk smaken.

Zoals gezegd waren Hanjo en Marjon al redelijk bekend met het reilen en zeilen van de plekken die wij zouden bezoeken. De voorspelbaarheid van hoe een dag zou verlopen, hoe er – voornamelijk door charterboten – wordt gestunteld met het aanleggen van de boot en zelfs hoe en in welke volgorde toeristen van een ferry afkomen, was af en toe bijzonder lachwekkend en treurig tegelijkertijd.

Hoogtepunt, zowel letterlijk als figuurlijk, was wat mij betreft het eiland Poros. Niet eens typisch Grieks, waar je normaal gesproken witte huisjes met blauwe kozijnen verwacht, maar een mooi dorpje met bovenop de berg een grote witte klokkentoren en daarvoor de wapperende Griekse vlag. Deze hebben we tweemaal – overdag en ’s avonds – bezocht, met fantastisch uitzicht over de omliggende omgeving. Daarnaast bleek het aan de boot grenzende restaurant die avond een kenmerkende Sirtaki te organiseren, waar wij ons uiteraard op verheugden. Na het avondeten bij een toch wel idyllisch restaurant (wel wit met blauw!) waren Hanjo en Marjon wel op tijd terug, maar bleken wij vieren door ons avondbezoek aan de klokkentoren het spektakel te hebben gemist.

Na een lange, maar toch redelijk relaxte terugreis, waarbij we om 17.00 uur de ferry vanaf Aegina namen richting Piraeus en vanaf daar om 18.20 uur de bus naar het vliegveld om een uur later te arriveren op Athena Airport. In de wetenschap van ten minste 45 minuten vertraging konden we rustig een hapje eten op het vliegveld met uitzicht op een reusachtige A-380. Uiteindelijk landden we pas rond 01.15 uur Nederlandse tijd weer op Schiphol en zat ons heerlijke weekje bijtanken er definitief op.

Hanjo en Marjon, heel erg bedankt voor de gastvrijheid, de gezellige tijd en wederom een klein inkijkje in jullie dagelijkse leven aan boord. Heel veel plezier nog de komende maanden, doe voorzichtig en tot in oktober!

Liefs, Jim (en de rest)

 

Passion spreuk:

“Laat je gevoel spreken. Dan vormen de woorden de juiste zinnen.”